Ο Παππούς και η Γιαγιά

Όταν αναφερόμαστε στην οικογένεια, συνήθως εννοούμε τους γονείς και τα παιδιά. Όμως, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της, που δεν πρέπει να ξεχνούμε ή να προσπερνούμε, είναι ο παππούς και η γιαγιά.

Είναι οι ρίζες της οικογένειας. Χωρίς αυτούς το οικογενειακό δέντρο ταλαντεύονται. Ναι, ξέρουν να διατηρούν τις ισορροπίες.

Μπορεί να τους σκεφτόμαστε καθισμένους στην πολυθρόνα, μ’ ένα φλιτζάνι τσάι κοντά τους κι απαραίτητα το μπαστούνι στο χέρι. Ίσως δεν είναι όλοι τόσο μεγάλης ηλικίας, γεμάτη από αγάπη και φιλιά. Πόσες φορές γίνονται καταφύγιο για τα μικρά παιδιά που έχουν κάνει κάποια ζημιά και φοβούνται την τιμωρία από τη μαμά; Πόσες φορές τα μεγαλύτερα παιδιά, οι έφηβοι, δεν βρήκαν την κατανόηση και την συμβουλή στην κατάλληλη ώρα, για τις λανθασμένες επιλογές τους;

Όχι ότι οι γονείς δεν δείχνουν κατανόηση. Όμως μερικές φορές η αυστηρότητα καλύπτει την κατανόηση. Η κόπωση από την πολύωρη εργασία δεν αφήνει περιθώρια για συζήτηση, που τόσο πολύ θέλουν τα παιδιά. Και το κενό αυτό το καλύπτουν ο παππούς και η γιαγιά. Έχουν έναν μοναδικό τρόπο στην επικοινωνία με τα παιδιά. Όσο μεγάλη είναι η διαφορά της ηλικίας, τόσο εύκολη είναι η επαφή μαζί τους. Είναι και η πείρα, που βαραίνει τους ώμους τους, κι έτσι μπορούν να μεταδώσουν τα βιώματα και τα παθήματά τους ως συμβουλές.

-Γιαγιά, θα μου φτιάξεις πλεξούδα τα μαλλιά;

-Βεβαίως, κουκλίτσα μου, έλα να σου βάλω την Αγία Τριάδα στο κεφάλι σου, για να γίνεις πιο όμορφη…(αφού θα χωρίσει τα μαλλιά σε τρία ίσα μέρη, όπως είναι μεταξύ τους τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος).

-Παππού, εκείνον τον συμμαθητή μου, θα του δώσω ένα γερό ξύλο, συνέχεια με ενοχλεί…

-Μμμ, εκείνος σε ενοχλεί; εσύ όμως μην ενοχλείσαι. Το ξέρεις ότι η δράση φέρνει αντίδραση. Καλύτερα να φανείς ανώτερος των περιστάσεων.

Είναι ευλογία ο παππούς και η γιαγιά μέσα στην οικογένεια. Συμπληρώνουν το έργο των γονιών. Η συνεργασία μαζί τους έχει διπλά ωφέλει: Οι γονείς πιο ξέγνοιαστοι όταν τα παιδιά βρίσκονται στα χέρια τους· και είναι μεγάλη ανακούφιση αυτό στην σημερινή εποχή. Κι από την άλλη, κι εκείνοι νιώθουν ότι είναι χρήσιμοι και προσφέρουν όλο τον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους, αφού των παιδιών μου το παιδί δυό φορές παιδί μου!

Μήπως όμως και για εμάς δεν είναι αποκούμπι;

Είναι καιρός λοιπόν, να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με τους γονείς μας, για να έχουν τα παιδιά μας παππού και γιαγιά, για να ολοκληρώνεται το έργο της διαπαιδαγώγησης, για να βλέπουμε τη χαρά και τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, θα γίνουμε και εμείς παππούδες και γιαγιάδες.

Πηγή Περιοδικό Αγία Λυδία, Τεύχος: Νοέμβριος 2018.