Με Ποιον τα Λέμε;

Με Ποιον τα Λέμε;

Γεμάτη η ψυχή του ανθρώπου με προβληματισμούς, ανησυχίες, χαρές και λύπες. Γι’ αυτό έντονη και η ανάγκη πότε-πότε να τα λέει με κάποιον φίλο. Είτε πίνοντας έναν καφέ, είτε πηγαίνοντας μια βόλτα, είτε ακόμη σταματώντας για λίγη ώρα από την δουλειά του.

Όμως, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, που είναι κάτι φυσικό και αναγκαίο, υπάρχει ένας κίνδυνος! Αυτός της κακής επιρροής των άλλων σε εμάς ή στους άλλους. Χρειάζεται πολλή προσοχή και εγρήγορση.

Όταν έχω κακό λογισμό για κάποιον και τον μοιράζομαι με τον αδελφό μου, χωρίς να το καταλάβω, παρακινώ τον αδελφό μου στο αμάρτημα της κατάκρισης. Έτσι κάνω διπλό κακό. Βλάπτω και την δική μου ψυχή και την ψυχή του αδελφού μου! Εάν πραγματικά επιθυμώ να αποβάλω από τον νου μου τους κακούς λογισμούς, τότε το καλύτερο είναι να καταφεύγω στον Πνευματικό μου.

Άλλοτε πάλι νιώθουμε αδικημένοι από γονείς ή ανωτέρους μας. Πολλά είναι τα παράπονα που πνίγουν την ψυχή μας. Οπωσδήποτε με κάποιον θέλουμε να μιλήσουμε για να ξαλαφρώσουμε. Προσοχή όμως! Σκεφτήκαμε καλά σε ποιόν θα καταφύγουμε; Πολλές φορές, αντί να μας βοηθήσει το πρόσωπο στο οποίο καταφεύγουμε, μας κάνει μεγαλύτερο κακό. Και αυτό συμβαίνει, διότι συζητάμε με τον αδελφό μας τα παράπονά μας, χρησιμοποιώντας μονάχα την λογική και όχι τον νόμο και το θέλημα του Θεού!

Και το χειρότερο είναι, όταν, ενώ ξέρουμε ποιος θα μας μιλήσει για τον νόμο του Θεού, εμείς τον αποφεύγουμε όπως ο πονηρός το λιβάνι και καταφεύγουμε στα πρόσωπα που θα μας δικαιώσουν για τα ανομήματα μας.

Ένας νέος που αγαπούσε πολύ τον Θεό και την πατρίδα ήταν ο άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος.

Με προσευχή, με νηστεία, με το θέλημα του Θεού πάντοτε στην ζωή του. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς θα γινόταν κάποτε προδότης και αρνητής της πίστεως. Και όμως, σαν άρχισε να αποκτά πιο στενές σχέσεις με έναν μουσουλμάνο συνομήλικό του, την ώρα που μέσα στο παλάτι του πασά άρχιζε το κέφι και η διασκέδαση, χωρίς και ο ίδιος να καταλάβει το πώς, αρνήθηκε την πίστη του και έγινε προδότης της φυλής του!

Μα και πόσοι νέοι στην εποχή μας, που είχαμε χριστιανική αγωγή, ζούσαν κοντά στην εκκλησία, μια ημέρα τα άφησαν όλα και απομακρύνθηκαν από τον Θεό, γιατί άρχισαν να…τα λένε, με κάποιο φίλο δίχως Θεό. Μοιράστηκαν τους προβληματισμούς, τα ερωτήματα, τους πόθους και τις ανησυχίες με φίλους χωρίς πνευματική ζωή.

Ας μην ξεγελιόμαστε! Ας μην θεωρούμε μικρό κι ασήμαντο να…τα λέμε με κάποιον. Βάζουμε σε πειρασμό τον εαυτό μας, κουβεντιάζοντας τις σκέψεις μας με πρόσωπα που δεν είναι σε θέση να μας ωφελήσουν.

Ο Κύριος μας υποδεικνύει να είμαστε ξύπνοι ως οι όφεις! Ο Απόστολος Παύλος μας παρακινεί να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση. Και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας φωνάζουν να προσέχουμε σε όλα, διότι είναι πολλοί αυτοί που επιδιώκουν να  την ψυχή μας.

Ας προσέχουμε λοιπόν τι λέμε και με ποιόν…τα λέμε, για να μην γίνονται οι διαπροσωπικές μας σχέσεις αίτια να ζημιώσουμε άλλους ή να επιβαρύνουμε την αθάνατη ψυχή μας!

Πηγή: Περιοδικό Αγία Λυδία, Τεύχος: Σεπτέμβριος 2018. 

Μετάβαση στο περιεχόμενο