ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ’ ΛΟΥΚΑ

 Βασιλείου Μουστάκη

Διδάκτορος Θεολογίας

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ της προσευχής αγαπητοί αδελφοί, είναι κι η επιμονή. Πολλά από γα βραβεία της προσευχής δεν δίνονται από τον αθλοθέτη Κύριο, παρά αφού προϋπόθεση και φανεί η επιμονή.

Ο τυφλός της σημερινής περικοπής είναι ακριβώς ένα ωραίο πρότυπο αυτής της ιδιότητος που πρέπει να έχει η προσευχή. Όταν τον πληροφόρησαν ότι περνούσε ο Κύριος, φώναξε λέγοντας: – Ιησού, υιέ του Δαυίδ, ελέησέ με!

Τον επιτίμησαν τότε, όσοι διάβαιναν από μπροστά συμμορφώθηκε. Αντί να κλείσει το στόμα του- αναφέρει ο Ιερός Ευαγγελιστής- φώναζε πολύ περισσότερο. Επαναλάμβανε πολλές φορές την επίκληση του και με ολοένα πιο μεγάλη δύναμη. Και το αποτέλεσμα ήρθε. Ο Ιησούς στάθηκε. Πρόσταξε να οδηγήσει κοντά του τον τυφλό. Και του χάρισε την ανάβλεψη.

Η προσευχή, αγαπητοί αδελφοί, είναι μια ανάγκη της ψυχής. Μ’ αυτή δοξολογούμε τον Θεό. Του ζητάμε διάφορα πράγματα. Τον ευχαριστούμε. Όταν, λοιπόν, θέλουμε κάτι να μας κάνει, μας ειδοποίησε στο ευαγγέλιο ότι ορισμένες φορές δεν θα μας απαντά αμέσως. Δεν πρέπει τότε να σταματήσουμε την αίτηση μας. Αλλά να μιμηθούμε τον σημερινό τυφλό και να την επαναλαμβάνουμε με ολοένα πιο μεγάλη θέρμη, με ολοένα πιο μεγάλη ένταση.

Όποιον κρούει τη θύρα της ευσπλαχνίας μου, – λέει ο Κύριος – θα του ανοίξω. Σ’ όποιον ζητεί, θα του δώσω. Αλλά δεν το κάνω αυτό πάντα ευθύς. Είναι περιστάσεις που αργώ να ανοίξω και χρονοτριβώ να δώσω.

Γιατί; Μήπως επειδή δεν βιάζομαι να ανταποκριθώ με την αγάπη μου σε εσάς; Η μήπως αδιαφορώ ή δεν προσέχω: Όχι, βέβαια. Το κάνω για να δοκιμάσω την πίστη σας, να καταστήσω την προσοχή σας πιο αξιέπαινη, αναγκάζοντάς σας να τη στολίσετε με την επιμονή.

Η επιμονή αυτή δεν είναι αναίδεια, αλλά θριαμβευτική και τροπαιοφόρος απόδειξης της της μεγάλης πίστεως, που δεν την κλονίζουν τα ενάντια γεγονότα, που δεν ναυαγεί στο πέλαγος της σιωπής μου. Όπως οι διαβατικοί συστήνουν στο τυφλό της Ιεριχούς να σωπάσει, να σταματήσει τις επικλήσεις του, έτσι και σαν πολλές φορές τα γεγονότα κι’ οι υποβολές του Διαβόλου σαν αποδείχνουν να διακόψετε κάποιο αίτημα σας, να το παρατήσετε, επειδή δεν απάντησα σ’ αυτό ευθύς.

Αλλά, μιμούμενοι τον τυφλό, αν νοιώθετε πως είστε παιδιά μου αγαπημένα κι η φωνή σας με φθάνει, να μη το αφήσετε να σωριαστεί κατάκοπο κι εξαντλημένο καταμεσής του δρόμου. Ο δρόμος της προσευχής είναι κάποτε μακρύς και χρειάζεται αντοχή, δύναμη, επιμονή.

Μάθετε δε, ότι υπάρχουν ορισμένα δώρα μου, που τα παρέχω μονάχα για να βραβεύσω την επιμονή. Ζητάτε επίμονα, με απόλυτη εγκατάλειψη στην αγάπη μου και θα σας δοθεί. Ποιος από σας είναι που αν ο γιός του ζητήσει ψωμί, θα του έδινε φίδι; Πάντα, λοιπόν, αποκρίνομαι με αγάπη. Αλλά η επιμονή στην προσευχή σας με κάνει μερικές φορές να σας επιφυλάσσω δώρα, που αλλιώς δεν θα σας τα χάριζα. Είναι τα αποκλειστικά βραβεία της επιμονής.

Θυμηθείτε την ωραία παραβολή που διηγήθηκα πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, για να διδάξω πως δεν πρέπει ν’ αποκάμνετε στις προσευχές σας, να μην πέφτετε στην απόγνωση, αλλά να τις κάνετε αδιάκοπα. Υπήρχε σε κάποια πόλη ένας κριτής, που δεν είχε φόβο Θεού και δεν λογάριαζε τους ανθρώπους. Στην ίδια πόλη ήταν και μια χήρα και πήγαινε σ’ αυτόν και τον παρακαλούσε να της δώσει το δίκαιο της σε κάποια υπόθεση. Εκείνος, όμως, για αρκετό καιρό δεν της έκανε τη χάρη που του ζητούσε. Ύστερα, όμως, συλλογίστηκε. Και τον Θεό δεν φοβάμαι και τους ανθρώπους δεν συμπονώ. Αλλά επειδή η χήρα αυτή με βάζει σε κόπο με το να έρχεται διαρκώς και να με παρακαλεί, θα της κάνω τη χάρη που θέλει.

Αφού, λοιπόν, ο άδικος κριτής λύγισε μπροστά στην επιμονή της χήρας, πόσο μάλλον δεν θα συγκινηθώ εγώ, ο σπλαχνικός πατέρας σας, από την επιμονή σας, εγώ που σας αγαπώ και θέλω το καλό σας;

Αυτά μας λέει ο Κύριος, αγαπητοί αδελφοί, αλλά με μια προϋπόθεση. Ότι η προσευχή μας δεν θα περιέχει αιτήματα που βρίσκονται έξω από το άγιο θέλημα του, αλλά θα είναι σύμφωνα μ’ αυτό. Γι’ αυτό και σε άλλο σημείο του Ευαγγελίου μας συνιστά: ζητάτε πρώτα τη βασιλεία μου κι’ όλα τα άλλα, οι κατώτερες ανάγκες σας, θα προστεθούν, δηλαδή θα ικανοποιηθούν.

Βέβαια, είναι και πράγματα που δεν μας δίνει ο Θεός. Αλλά τότε πρόκειται για χάρες, που είτε θα μας χρησίμευαν, είτε θα συντελούσαν στο κακό μας. Πρέπει, λοιπόν, να έχουμε καθαρό νου και διάκριση, ώστε να καταλάβουμε τι είναι εκείνο που ο Θεός αργεί να μας δώσει, οπότε χρειάζεται επιμονή προσευχή, και τι είναι εκείνο που ο Θεός δεν θέλει, για το καλό μας, να μας δώσει, οπότε χρειάζεται να κλείσουμε τις προσευχές μας με τα λόγια που είπε ο Υιός του στον κήπο της Γεσθημανή:

-Πατέρα, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως εσύ. Ας γίνει το θέλημά σου!

Πηγή: Στα Ίχνη του Αρχιποίμενος, Εκδόσεις: Παρρησία.