ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Βασιλείου Μουστάκη

Διδάκτορος Θεολογίας

ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ευαγγελική περικοπή, υπάρχει, αγαπητοί αδελφοί, μια πολύ αξιοσημείωτη λεπτομέρεια. Το ιερό κείμενο αναφέρει τα εξής για τον τρόπο, με τον οποίο ο Υιός του Θεού έκανε καλά τον τυφλό από γέννα. Έφτυσε χάμω και κάνοντας λάσπη με το σάλιο του, άλειψε μ’ αυτή τη λάσπη τα μάτια του τυφλού, περνώντας από πάνω τους. Κι’ ύστερα του είπε· πήγαινε να νιφτείς στη δεξαμενή του Σιλωάμ. Κι’ αφού πήγε και νίφτηκε, γύρισε βλέποντας.

Έρχεται, λοιπόν, στη μέση το ερώτημα: Γιατί να χρειαστούν όλες αυτές οι διατυπώσεις στον Χριστό για να κάνει καλά τον άνθρωπο εκείνον που δεν είχε όραση;

Γιατί ακολούθησε ένα τέτοιο δρόμο εκείνος μ’ ένα λόγο του είχε κάμει καλά τόσους άλλους αρρώστους, είχε σηκώσει νεκρούς κι’ είχε δημιουργήσει ολόκληρο κόσμο; Τι σημασία και τι αναγκαιότητα μπορούσαν να έχουν το φτύσιμο χάμω, το φτιάσιμο λίγης λάσπης, το άλειμμα των χωρίς φως ματιών μ’ αυτή τη λάσπη και το νίψιμο τους στην πηγή του Σιλωάμ;

Η απορία είναι δικαιολογημένη. Αλλά δεν είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς σ’ αυτή. Βέβαια, ο Κύριος, αν ήθελε, μπορούσε ευθύς να χαρίσει το φως σ’ εκείνο το πλάσμα του, που είχε έλθει στον κόσμο χωρίς να βλέπει. Κι’ ανυπομονούσε, μάλιστα, να δείξει την αγάπη του και τη δύναμη του περισσότερο απ’ ότι ο τυφλός ο ίδιος τις ποθούσε και τις περίμενε.

Αν δεν τον ευεργέτησε ευθύς, ο Κύριος είχε κάποιο λόγο που το έκανε. Κι’ ο λόγος αυτός ήταν ότι ήθελε να δοκιμάσει την πίστη του τυφλού και να της δώσει την ευκαιρία να φανερωθεί. Πως τη δοκίμασε, λοιπόν; Όταν του έχρισε τα μάτια, δεν συνέβη τίποτα. Τα μάτια εκείνα εξακολουθούσαν να μη βλέπουν. Αν, λοιπόν, ο τυφλός ήταν ένας άνθρωπος χωρίς πίστη, θ’ αποκαρδιώνονταν απ’ αυτό. Δεν θα ήλπιζε τίποτα. Και θα είχε διάθεση να υπακούσει στην υπόδειξη του Ιησού και να πάει να τα πλύνει στη δεξαμενή του Σιλωάμ. Εκείνος, όμως, δεν αποθαρρύνθηκε, όταν όλα όσα έκανε ο Ιησούς έδωσαν αποτέλεσμα. Αλλά υπάκουσε στο πρόσταγμα του. Χωρίς να χάσει την πίστη που είχε, πήγε κι’ ξεπλήρωσε την εντολή να νίψει τα μάτια του στη δεξαμενή. Και τότε, αφού απέδειξε ο τυφλός, ότι ήταν σταθερός στην απαντοχή του, τα θαύμα έγινε.

Μεγάλο είναι το δίδαγμα που παίρνεις απ’ αυτή τη λεπτομέρεια, χριστιανέ. Γιατί και σε εσένα συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Ο Θεός θέλει να σου κάνει ένα καλό, για τον οποίο τον παρακαλείς. Και θέλει να σου το κάνει γρήγορα απ’ ότι κι’ ο ίδιος θα ήθελες. Αλλά δεν γίνεται έτσι. Αφήνει ν’ αντιμετωπίσεις δυσκολίες, να δοκιμασθεί η πίστης σου, να περάσει καιρός χωρίς φανέρωμα της αγάπης του και της δυνάμεως του.

Αυτός που είπε «κρούετε και ανοιγήσετε υμίν, αιτείτε και δοθήσετε υμίν», δεν απαντά στις προσευχές, δεν ανοίγει την πόρτα του ελέους του μονομιάς. Μήπως το κάνει γιατί είναι άσπλαχνος; Όχι, βέβαια. Μας αγαπά όσο οι ίδιοι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Το κάνει για το καλό μας. Πριν από την ευεργεσία που του ζητάμε, θέλει να μας δώσει μια άλλη ευεργεσία. Ποια; Να μας προσφέρει την ευκαιρία να δείξουμε την πίστη μας.

Ζητάς κάτι, λέει σε κάθε τέκνο του ο Θεός. Μην σου περάσει από το νου, ότι δεν σε ακούω και δεν θέλω να σου χαρίσω αυτό που μου ζητάς. Αλλά, σαν πατέρας που είμαι, έχω την απαίτηση να μου μοιάζεις. Να είσαι σε όλα σου άξιο τέκνο μου. Δεν σε ανέχομαι μαλθακό, όχι γενναίο. Όπως ένας βασιλεύς δεν αρέσκεται να έχει ένα γιο άγευστο από πολέμους και κακουχίες, ένα γιο που θα περνούσε όλες τις μέρες του στην ανάπαυση και στη χλιδή, έτσι κι’ εγώ θέλω να είναι τα παιδιά μου έτοιμα για κάθε λογής αγώνα, σκληραγωγημένα. Έτσι κι’ εγώ θέλω τα παιδιά μου να θεωρούν ως καλύτερη μερίδα τις ευκαιρίες όπου θα μου δείξουν πόση αγάπη κι’ εμπιστοσύνη μου έχουν, παλεύοντας με αντιξοότητες εμπόδια και στερήσεις.

Γι’ αυτό το λόγο, γιατί ακριβώς σας αγαπώ και σας έχω παιδιά μου, αφήνω πολλές φορές αναπάντητες τις προσευχές σας, ανεκπλήρωτες τις αιτήσεις σας. Έτσι δοκιμάζεστε, αναδείχνεστε γνήσια πριγκιπόπουλα των ουρανών.

Γι’ αυτό το λόγο επίσης υπάρχουν και πράγματα απ’ όσα μου ζητάτε, τα οποία σε σας τα δίνω ποτέ. Γιατί η υπομονή, η ελπίδα, η καρτερία, η σταθερότητα, που παρουσιάζετε μέσα στις θλίψεις αυτές, από τις οποίες με καλείτε να σας απαλλάξω, αξίζουν πολύ περισσότερο από τη χαρά που θα παίρνετε αν σας έβγαζα σε αναψυχή. Μη, λοιπόν, αποκάμει κανείς, όταν βλέπει ότι ο Θεός ορισμένες χαρές αργεί να τις δώσει ή δεν τις δίνει καθόλου. Όλη η χαρά, όλες οι απολαύσεις, που μας ανήκουν αφού είμαστε παιδιά του, θα μας δοθούν οπωσδήποτε στους ουρανούς. Εδώ κάτω, όμως, στη γη, είναι κυρίως παλαίστρα, είναι στάδιο, είναι τόπος ασκήσεως κι’ αγώνος.

Γι’ αυτό ο χριστιανός πρέπει να μη λυγίζει, να μη πέφτει σε απόγνωση, όταν ο Θεός τον αφήνει σε δυσκολίες, όταν ο Θεός δεν τον αναπαύει από κάποια θλίψη, όταν ο Θεός δεν απαντά σ’ ένα αίτημα. Αλλά τι πρέπει να κάνει; Να μένει προσηλωμένος στο θείο θέλημα, να υπομένει και να μη χάνει την πίστη του, η οποία ακριβώς μέσα στις θλίψεις και στον αγώνα δοκιμάζεται, όπως και το χρυσάφι στο χωνευτήρι.

Ο τυφλός του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος, αδελφοί, είναι φωτεινό παράδειγμα αυτής της εμπιστοσύνης που πρέπει να έχουμε στον Θεό. Όπως ο τυφλός εκείνος, έτσι κι’ εμείς ας ακολουθούμε τις εντολές του Κυρίου, χωρίς να χάνουμε το θάρρος μας και την υιική μας εμπιστοσύνη, όταν ο Κύριος δεν μας δίνει ευθύς ότι του ζητάμε.

Πηγή: Στα Ίχνη του Αρχιποίμενος, Εκδόσεις: Παρρησία.