ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Βασιλείου Μουστάκη

Διδάκτορος Θεολoγίας

Ο ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΣ, αγαπητοί αδελφοί, που έγινε καλά από τον φιλεύσπλαχνο Κύριο, βρίσκονταν σ’ αυτή την κατάσταση τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια κι’ είχε φτάσει σ’ αυτό το κατάντημα από την αμαρτωλότητα του. Το ότι αιτία της αρρώστιας του στάθηκε ο άσωτος κι’ αχαλίνωτος, ο έξω από το θέλημα του Θεού βίος του, φαίνεται καθαρά από τα λόγια που του είπε ο Ιησούς, όταν τον συναπάντησε μέσα στον Ναό:

-Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται.

Έγινε καλά στο σώμα και στην ψυχή. Σε γιάτρεψε η Χάρης μου, χορηγώντας σου την άφεση και ξαναδένοντας σου τους αρμούς του κορμιού. Πρόσεξε, λοιπόν, από εδώ και πέρα, να μην ξαναπαρασυρθείς στην αμαρτία. Γιατί, σε τέτοια περίπτωση είναι πιθανό ή μάλλον βέβαιο, ότι θα πάθεις χειρότερα. Ποια είναι τα χειρότερα; Όχι τόσο η σωματική ερείπωσης, που κι’ αυτή, βέβαια, είναι μεγάλο κακό, όσο η ανικανότητα της ψυχής στο να ξαναποθήση τη μετάνοια, ν’ αναζητήσει τη Χάρη μου. το χειρότερο, λοιπόν, που σε περιμένει, αν δεν μείνεις σταθερός στην καινούργια ζωή, την οποία σου δώρισα, είναι κάτι ανεπανόρθωτο. Είναι ο οριστικός θάνατος, η απώλεια σου. Δέξου την ευεργεσία της αγάπης και του ελέους μου με σοφία και συναίσθηση, με φόβο και σύνεση. Φρούρησε αυτό το δώρο σαν πολύτιμο απόκτημα που διατρέχει τον έσχατο κίνδυνο, που το επιβουλεύονται δυνατοί αντίπαλοι, που αν το χάσεις μια φορά, είναι χαμένο για πάντα. Μη λησμονήσεις ποτέ αυτό το μάθημα που πήρες από την αρρώστια του σώματος κι’ έχε πάντοτε στο νου σου το νόημα το προειδοποιητικό που είχε η αρρώστια σου. Γιατί ο μαρασμός του σώματος δεν είναι παρά μια προφητεία, ένα μικρό κακό άπειρα βαθύτερο: τον μαρασμό της ψυχής, τον αιώνιο θάνατο.

Ευλογημένοι ήταν αδελφοί, εκείνη η αρρώστια για τον άνθρωπο αυτόν, παρ’ όλο ότι καρποφόρησε η ασωτία του. Γιατί αυτή την έκανε να μετανοήσει, του μαλάκωσε την καρδιά, τον ωρίμασε σε μια καινούργια ζωή, στον έφερε στο κατώφλι του θεϊκού ελέους, του φωτισμού, της αναγεννήσεως.

Του ακινητούσε το σώμα, αλλά του φτέρωσε την ψυχή. Του παράλυσε τα πόδια, αλλά τον αξίωσε να περπατήσει στους δρόμους της επιστροφής. Του άφησε ξερά τα χέρια, αλλά του σήκωσε τον ουρανό να προσεύχεται και ν’ αποζητά τους οικτιρμούς του Θεού. Του μάρανε τις σάρκες, αλλά ανθοβόλησε μέσα του την πίστη την απαντοχή. Τον έριξε χάμω, αλλά του εξασφάλισε τον ουρανό.

Μεγάλο σχολείο μετανοίας κι’ αναλήψεως είναι θλίψεις του σώματος. Και σ’ αυτό το σχολείο έκαμε μακροχρόνιες σπουδές ο παραλυτικός. Έτσι βγήκε ετοιμασμένος καθ’ όλα στην αιώνια ζωή, όπου τον σήκωσε και τον ανήγαγε ο Σωτήρ.

Δεν είναι κάθε αρρώστια, που μπορεί κανείς να πάθει, πάντα αποτέλεσμα της αμαρτίας του. Ούτε ακόμη είναι οπωσδήποτε συνέπεια αμαρτιών γονέων του ή των προγόνων του. Κατά το προφητικό «οι πατέρες έφαγαν αγουρίδες και μούδιασαν τα δόντια των παιδιών». Υπάρχουν κι’ αρρώστιες που ο Θεός επιτρέπει να έρχονται μονάχα για να δοξασθεί το όνομα του. Παράδειγμα, ένας άλλος ευεργετημένος από τον Ιησού, ο τυφλός από γενιά, για τον οποίο ρώτησαν τον Κύριο οι μαθητές:

-Ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς αυτού, για να γεννηθεί τυφλός;

Κι’ ο Κύριος τους αποκρίθηκε:

-Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού σε αυτόν.

Όποια, όμως, κι’ αν είναι η αιτία, που προκαλεί μια αρρώστια, ο Θεός ξέρει να χρησιμοποιεί αυτή την αρρώστια για το καλό του ανθρώπου, βγάζοντας από το πικρό γλυκύ, κάνοντας την σχολείο μετανοίας, θύρα αναγεννήσεως, βοηθό συντελέστρια της τελειότητας. Γι’ αυτόν τον τελευταίο λόγο τη χρειάστηκε ακόμη και σε μεγάλους αγίους του, για να τους ασφαλίσει από τον Εωσφόρο και να τους κάνει να γίνονται καλύτεροι ολοένα. Παράδειγμα ο μεγάλος Παύλος, που καθώς ο ίδιος αναφέρει, του είχε δοθεί κάποιος σκόλοψ στη σάρκα και που κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν παρά μια αρρώστια.

Αν, λοιπόν, είχε ανάγκη από τέτοιο τρόπο σωτηρίας, πόσο ποιο μεγάλη έχουν οι αμαρτωλοί, που αλλιώς δεν θα μετάνιωναν η οι χλιαροί πιστοί, που αλλιώς δεν θα ανένηφαν και δεν θα γίνονταν θερμοί;

Ο Θεός, αγαπητοί αδελφοί, δεν είναι τιμωρός. Είναι πατέρας που θέλει το καλό μας. Και, λοιπόν, οι θλίψεις που επιτρέπει να μας βρίσκουν-κι’ ανάμεσα τους αρρώστιες-δεν χρησιμοποιούνται από τη σοφία του παρά για τη σωτηρία μας, για το αιώνιο καλό μας.

Λέει κάπου ο όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: «Οι σπόροι, όταν πέσουν στη γη, τραβούν χίλια πάθη κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ώσπου να φυτρώσουν την άνοιξη. Υποφέρουν κρύο, βροχές κι’ ένα σορό άλλα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι σαν ένας θαμμένος και ταλαιπωρημένος σπόρος, που πρόκειται να φυτρώσει στην αιώνια άνοιξη της άλλης ζωής. Τότε μονάχα θ’ απαλλαγούμε οριστικά από κάθε θλίψη και πειρασμό».

Ο παραλυτικός, αδελφοί μου, σαν δέχθηκε την ευεργεσία του Κυρίου, απέδειξε με δύο πράγματα, που αναφέρει ο ευαγγελιστής, ότι αναγεννήθηκε, ότι είχε πραγματικά γίνει και στην ψυχή κι’ όχι μόνο στο σώμα καλά.

Πήγε πρώτα στο Ναό, για να ευχαριστήσει τον Θεό. Κι’ όταν ο Ιησούς τον βρήκε εκεί και του φανερώθηκε, δεν αποσιώπησε τον ευεργέτη του, αλλά «απήλθε… και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις, ότι Ιησούς εστίν ο ποιήσας αυτόν υγιή».

Αγκάλιασε δηλαδή τις δύο μεγάλες και πρώτες εντολές και βάλθηκε να τις πραγματοποιεί: την αγάπη προς τον Θεό, η οποία δείχνεται με τον εκκλησιασμό. Και την αγάπη προς τον πλησίον, που δείχνεται με το να του προσφέρουμε όχι μόνο υλική βοήθεια, αλλά προ παντός τον ίδιο τον Κύριο.

Είθε και σε μας, αγαπητοί αδελφοί, κάθε θλίψης να προκαλεί το αγκάλιασμα αυτών των δύο εντολών και να το κάνει πιο σφοδρό και πιο θερμό.

Πηγή: Στα Ίχνη του Αρχιποίμενος, Εκδόσεις: Παρρησία.