Είμαι Ελεύθερος

“Είμαι ελεύθερη!”, άρχισε να φωνάζει ένα πεντάχρονο κοριτσάκι, μόλις τελείωσε την ζωγραφιά, πού της έβαλε να κάνει ή δασκάλα της στο σπίτι. Χαμογέλασα βλέποντάς το να πετάει την άκρη τούς μαρκαδόρους καί να τρέχει έξω χαρούμενο για να παίξει. Ελεύθερο πια από κάθε δέσμευση!

“Είμαστε ελεύθεροι!”. Συνειρμικά, θυμήθηκα το είχαμε φωνάξει κι εμείς, ως μαθητές της Γ’ Λυκείου, μετά τον αγώνα τών Πανελλαδικών. Τότε πού, ως απόφοιτοι, αισθαθήκαμε πια “ελεύθεροι” από την σκλαβιά τού σχολείου. Τότε πού εισαχθήκαμε σε σχολές άλλων πόλεων και θα ζούσαμε μακριά από τα βλέμματα των γονιών.

Είμαι ελεύθερος”, νιώθει την ανάγκη να φωνάξει κάθε φοιτητής μετά τό πέρας τής εξεταστικής. Μετά από κάποια εργασία. Μετά την θητεία. Όταν βρεθεί για μερικές ώρες με την παρέα του. Όταν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να υπάρχει κάποιος πού θα τού πει “μη” και “όχι”. Όταν αποκτήσει κάποια οικονομική ανεξαρτησία. Πολλά ακόμη μας κάνουν να νιώθουμε ελεύθεροι! Για πόσο όμως;

Ωραίες οι έξοδοι, οι διασκεδάσεις, τα ψώνια, οι αλλαγές στην εμφάνιση. Αλλάζουν την ψυχολογία μας. Μας κάνουν να ξεχνάμε, έστω και προσωρινά, ό,τι μας απασχολεί. Και μετά; Φεύγεις και γυρνάς πιο σκλαβωμένος. Βγαίνεις και επιστρέφεις πιο κουρασμένος. Πάλι στα ίδια.

Πάλι αντιμέτωποι με τις σκέψεις, τα προβλήματα, τον εαυτό μας, τα πάθη μας. Ελευθερία και χαρά για μια στιγμή ή για λίγες ώρες. Σίγουρα, καθώς περνούν τα χρόνια, αυξάνονται τα καθήκοντα, υποχρεώσεις μας. Περιορίζουν την Ελευθερία μας. Δεσμεύουν τον χρόνο μας. Μα, για να τα φέρουμε, όσο είναι δυνατόν, εις πέρας, μία είναι ή πιο σίγουρη λύση.

Να εναποθέσουμε την ζωή μας στα χέρια τού Θεού! Όταν εσωτερικά έχουμε την γαλήνη τής Χάριτος του Θεού, δεν μας ταράζει τίποτα.

Προχωρούμε χωρίς τύψεις, αγωνίες, ανασφάλεια, φόβους. Ελεύθερος μπορεί να αισθανθεί κανείς μόνο όταν κάνει το θέλημα τού Θεού. Και γνωρίζουμε τι θέλει ο Θεός από μας μελετώντας το ιερό Ευαγγέλιο. Ενώ, για τις πιο δύσκολες αποφάσεις, συμβουλευόμαστε τον Πνευματικό.

Ή πραγματική Ελευθερία μας ξεκινάει όταν θελήσουμε να εμπιστευτούμε στον Θεό τούς προβληματισμούς μας και τούς λογισμούς μας. Τις αμαρτίες μας, άλλα και τα όνειρά μας. Απελευθερωμένοι τότε από την τυραννία των παθών, «δούλοι ‘Ιησού Χριστού» (φιλ.α’1), θα εναποθέτουμε τα πάντα στην Πρόνοια τού Πανάγαθου Πατέρα μας. Και ξένοιαστοι, με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού, θα φωνάζουμε κι εμείς: “Είμαι ελεύθερος!”. Και αυτό… θα είναι αλήθεια!

Πηγή: Περιοδικό Αγία Λυδία,Τεύχος: Φεβρουάριος 2018.