Ο Έλεγχος του Άθεου Συμφοιτητή

Ο Έλεγχος του Άθεου Συμφοιτητή

Ο Παύλος είναι συμφοιτητής μου. Καλό παιδί, με ευαισθησίες. Πολύ ώριμος, σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας μας. Εργατικός, δημιουργικός και φαίνεται πως αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει. Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Γιατί άραγε δηλώνει άθεος; Πως ένα παιδί με τόσο καλά στοιχεία δεν αντιλαμβάνεται την ομορφιά της πίστης και επιλέγει να την απαρνπθεί; Έ, λοιπόν, εκείνη την μέρα δεν άντεξα και τον ρώτησα:

-Παύλο, από καιρό ήθελα να σε ρωτήσω, άλλα δεν έβρισκα την ευκαιρία. Οπότε, τώρα που έχουμε χρόνο, είπα να το τολμήσω.

-Ωχ, σοβαρό ακούγεται αυτό. Για πες…

-Όσο περισσότερο σε γνωρίζω, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι πως είσαι ένα παιδί με ανησυχίες. Σου αρέσει να προχωράς, δεν φοβάσαι την προσπάθεια, τον αγώνα. Για όλα όσα θεωρείς σημαντικά, παλεύεις. Θέλεις να παλεύεις. Πώς γίνεται λοιπόν απέναντι στην πίστη να είσαι τόσο αρνητικός; Τόσο αδιάλλακτος; Ό Χριστιανισμός αυτό μας διδάσκει. Τον δρόμο των αρετών. Σκοπός είναι να γίνουμε καλύτεροι. Πως και δεν σε αγγίζει αυτό;

-Θα σου πω. Είναι πολύ απλό. Εγώ, όπως χεις ίσως καταλάβει, είμαι περισσότερο της πράξης. Η θεωρία δεν μου αρέσει. Γι’ αυτό άλλωστε και αποφάσισα να ασχοληθώ με τις θετικές επιστήμες. Γιατί, μπορεί να έχουν κάποια θεωρία ως υπόβαθρο, άλλα δεν μένουν σε αυτή. Προχωρούν στην πράξη.

Όσον άφορα τώρα τον Χριστιανισμό, την πίστη όπως λες, εκεί συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πολύς χαμός για το τίποτα. Βλέπεις Χριστιανούς πολύ καλούς στα λόγια, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να σου πουν ποιό είναι το σωστό και το λάθος, να κρίνουν το δικό σου λάθος, άλλα οι ίδιοι τίποτα. Άδεια δοχεία. Δεν μπορούν να εφαρμόσουν ούτε τα μισά από όσα λένε. Σου μιλάνε για αγάπη και το επόμενο δευτερόλεπτο σε κατακρίνουν. Σου μιλάνε για πραότητα και μόλις κάποιος τούς ενοχλήσει βγαίνουν έκτος εαυτοί. Σου μιλάνε για ταπείνωση, ενώ την ίδια ώρα πιστεύουν πώς αυτοί είναι οι εκλεκτοί του κόσμου. Έ, όχι! Εγώ έτσι δεν θέλω να γίνω. Θέλω ότι πιστεύω να το δείχνω με τις πράξεις μου, όχι με τα λόγια.

Δαγκώθηκα. Ο Παύλος, διακριτικά κι ανώνυμα, περιέγραφε έμενα. Ξεκάθαρα. Αυτήν την εικόνα παρουσιάζω στην παρέα, όπου κι αν βρεθώ. Ο άθεος συμφοιτητής μου ήταν για μένα μεγάλος έλεγχος. Με έκανε να καταλάβω πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη μου απέναντι στον Θεό και τους ανθρώπους. Ο τίτλος του Χριστιανού δεν είναι διακοσμητικός. Δεν είναι κάτι το δεδομένο. Είναι μια κορυφή που πρέπει να κατακτήσω. Ένας στόχος μεγάλος, στον όποιο έχω χρέος να ανταποκριθώ.

Τελικά, μάλλον δεν φταίει ο κόσμος πού βρίσκεται έκτος Εκκλησίας, άλλα εμείς που, ενώ βρισκόμαστε μέσα σε αυτή, δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε και τους υπόλοιπους. Πολύ επιτυχημένα μας το υπενθυμίζει αυτό ο απόστολος Παύλος, όταν λέει: «τὸ γὰρ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δι᾿ ὑμᾶς βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καθὼς γέγραπται»(Ρωμ. β’ 24).

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, πρώτα εμείς, να γίνουμε σωστοί Χριστιανοί και ύστερα να ασχοληθούμε με τους υπολοίπους.

Πηγή: Περιοδικό Αγία Λυδία, Τεύχος: Απρίλιος 2020.

Μετάβαση στο περιεχόμενο