ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Υπάρχουν, αγαπητοί αδελφοί, μερικά πράγματα στο Ευαγγέλιο, που είναι τόσο απλά και τόσο ξάστερα, δύσκολα ωστόσο συμμορφώνεται μ’ αυτό η και καρδιά μας και δεν τα εφαρμόζουμε τις περισσότερες φορές. Είναι σαν να μην τα καταλαβαίνουμε, σαν να μην νοιώθουμε τη σημασία τους, σαν να μην λησμονούμε με την πρώτη ευκαιρία. Κι’ όμως, θα έπρεπε να λάμπουν πάντα στον νου του χριστιανού, με ξεχωριστό και δυνατό φως κι’ ο καθένας να τα έχει πάντα υπ’ όψιν του και διαρκώς να τα λογαριάζει. Ένα απ’ αυτά είναι κι’ η εντολή του Κυρίου να μη φερόμαστε άσπλαχνα στον πλησίον μας κι’ η προειδοποιήσεις του ότι κάνοντας τα θα καταδικαστούμε από το Θεό. Ακόμη και στη σύνοψη εκείνη όλου του Ευαγγελίου, στο «Πάτερ ἡμῶν», το πρότυπο των προσευχών μας, ο Κύριος έκλεισε την υπόμνηση αυτή, καθώς λέμε στον ουράνιο Πατέρα μας: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν».

Και μια από τις πιο ωραίες του παραβολές συνέθεσε για χάρι αυτής της υπομνήσεως, ώστε να τυπωθεί σε κάθε νου καλά κι’ ο καθένας μας να μην ξεχνά την ευσπλαχνία προς τον διπλανό του, γιατί αυτή η ευσπλαχνία είναι αναγκαία και μοναδική, προϋπόθεσης για να βρούμε έλεος απέναντι του Θεού.

Όμοια – λέγει ο Κύριος στη σημερινή παραβολή – είναι η βασιλεία του Θεού, η υπόθεσης δηλαδή της εισόδου μας στον παράδεισο, με την εξής ιστορία. Ένας βασιλιάς θέλησε να ζητήσει λογαριασμό από τους δούλους του, στους οποίους είχε αναθέσει την διαχείριση ορισμένων ποσών. Του έφεραν, λοιπόν, στην αρχή-αρχή αυτής της εξετάσεως ένα οφειλέτη, που χρωστούσε μύρια τάλαντα, δηλαδή ποσό τεράστιο. Εκείνος δεν είχε να το αποδώσει. Τότε ο Κύριος του πρόσταξε να πουληθεί εκείνος, η γυναίκα του, τα παιδιά του κι’ όλο του το βιός, για να πληρωθεί το χρέος του.

Ο δούλος, όμως, έπεσε στα πόδια του βασιλέως και φώναξε:

– Κύριε, δος μου προθεσμία και θα σου γυρίσω πίσω όσα σου οφείλω.

Ο βασιλιάς τον λυπήθηκε. Κι’ όχι μόνο τον άφησε ελεύθερο, αλλά του χάρισε και το μέγιστο εκείνο ποσό. Βγήκε, λοιπόν, εκείνος ο δούλος και βρίσκει ένα σύνδουλό του, που του χρωστούσε εκατό δηνάρια, δηλαδή ένα ποσό μικρότατο. Ευθύς τότε τον έπιασε από τον λαιμό και του φώναξε:

– Δος μου προθεσμία και θα σου γυρίσω πίσω, ότι σου χρωστώ.

Αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος και πήγε και τον έριξε στην φυλακή, ώσπου θα γύριζε πίσω τα χρήματα.

Αυτό το περιστατικό το παρακολούθησαν κι’ οι άλλοι δούλοι και λυπήθηκαν πολύ. Έτρεξαν, λοιπόν, στον βασιλέα και του το ανέφεραν. Τότε εκείνος κάλεσε τον άσπλαχνο δούλο και του λέγει:

– Δούλε κακέ, όλο σου εκείνο το χρέος σου το χάρισα, γιατί με παρακάλεσες. Δεν έπρεπε κι’ εσύ να ελεήσεις το σύνδούλο σου, όπως κι’ εγώ σε ελέησα;

Κι’ οργισμένος ο βασιλιάς τον παρέδωσε στους βασανιστές, ώσπου ν’ αποδώσει όλα όσα χρωστούσε. Και Τελειώνοντας την τόσο καθαρή κ’ εύγλωττη αυτή παραβολή του, σε μας όλους: « Έτσι κι’ ο Πατέρας μου ο επουράνιος θα κάμει και σε σας, αν δεν συγχωρεί ο καθένας μέσα από τη καρδιά του τα φταιξίματα του αδελφού του».

Το θείο κήρυγμα, αγαπητοί αδελφοί, είναι μια χειραγωγία του Ευαγγελίου. Είναι μια ανάλυσης, μια ερμηνεία, ένα μάσημα της αθάνατης αυτής πνευματικής τροφής, ώστε να γίνει δεκτή εύκολα και ν’ αφοσιωθεί από όλες τις ψυχές. Υπάρχουν, όμως, και κομμάτια του Ευαγγελίου τόσο απ’ ευθείας κοντά στο νου μας, τόσο λαμπερά, τόσο απλά και φωτεινά, ώστε δεν θέλουν κανένα διάνθισμα, καμιά προπαρασκευή για να γίνουν αμέσως και για πάντα κτήμα της διανοίας και της καρδιάς μας.

Τι σχόλια να προσθέσει κανείς σ’ αυτή την παραβολή που ακούσαμε; Από τι προτροπές και συμπεράσματα έχει ανάγκη, όταν μονομιάς φανερώνει τη θεία εντολή και προειδοποίηση;

Εκείνος ο άσπλαχνος δούλος, που χρωστούσε τόσα πολλά στον κύριο του και πήρε άφεση, είναι ο καθένας μας. Αμαρτάνουμε κάθε μέρα. Αμαρτάνουμε πολύ.

Παρακαλούμε τον Κύριο να μας συγχωρήσει. Κι’ αυτός μας συγχωρεί. Αλλά τον μιμούμαστε πάντα απέναντι των σύνδούλων μας, των αδελφών μας, σε ότι μας έφταιξαν, σε ότι μας ζητούν να τους συγχωρήσουμε; Αν όχι, τότε αλλοίμονο μας. Θα έχουμε τα κατάντημα του άσπλαχνου εκείνου δούλου. Δεν θα μας συγχωρήσει κι’ εμάς ο Θεός. Και θα πάμε κατ’ ευθείαν στους βασανιστές, στην αιώνια κόλαση.

Λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, αυτή η παραβολή του Σωτήρος, ας μη ξεκαρφωθεί από το νου μας. Ας μη ξεθωριάσει ποτέ μπροστά στα μάτια μας. Το ζήτημα είναι απλό. Θέλουμε να κερδίσουμε τον Παράδεισο. Ας σπλαχνιζόμαστε πάντα, ας συγχωρούμε πάντα τους γύρω μας. Αν αυτό δεν το κάνουμε, όλα τα άλλα είναι περιττά. Ο Παράδεισος θα μείνει κλειστός για μάς.

Αγαπητοί αδελφοί, προσέξετε αυτή την παραβολή του Κυρίου. Πιαστείτε μ’ όλη σας τη ψυχή από τα διδάγματά της. Ακολουθήστε το νόημά της. Αυτό είναι η προϋπόθεσης της σωτηρίας μας. Αυτό είναι το μυστικό κλειδί της εισόδου μας στη βασιλεία των ουρανών. Αυτό είναι το σωσίβιό μας.

Πηγή: Στα Ίχνη του Αρχιποίμενος, Εκδόσεις: Παρρησία.